اول مه امسال را در شرایطی برگزار میکنیم که بحران سرمایه داری زندگی طبقه کارگر و مردم زحمتکش و تنگدست جهان را با مخاطره جدی روبرو کرده است. روزی نیست که خبر بیکار کردن چند هزار نفر کارگر در کارخانه های مختلف، اخراج کارگران به بهانه بحران، پائین آوردن دستمزدها بجای اضافه کردنش، گرانی و همزمان با آن بالا بردن قیمت اجناس و ماحتاج عمومی را از طرف سرمایه داران و دولتهایشان نشنویم. نظام سرمایه لشکر بیکاران را به رخ کارگران شاغل میکشند، تعرض خود را بدرون تشکلهای کارگری کشانده و هر جایی امکانش را داشته اند بر اتحادیه های کارگری فشار آورده اند تا از طریق آنها و از زبان آنها کارگران به کار بیشتر و دستمزد کمتر راضی کنند و به بردگی خود تن دهند. میخواهند کارگر را نسبت به خود و حد اقل نیروی تشکلی که دارند بی اعتماد کنند و بین بیکار و شاغل شکاف و تفرقه و رقابت را گسترش دهند. در این جهان کارگر کنترلی بر موقعیت اجتماعی خود و زندگیش ندارد و این سرمایه داران و دولتهای سرمایه دارند که بر سر هست و نیست او و حتی آینده فرزندانش تصمیم میگیرند.
همراه با این تعرض جهانی سرمایه داران، پلیس، ارتش، سازمانهای اطلاعاتی و امنیتی را برای مقابله با شورش مردم به تنگ آمده و هر نوع اعتراض کارگری به حال آماده باش در آورده اند. سران دولتها در سطوح مختلف پشت سر هم تجمع میکنند، برای عبور از بحران اقتصادی فعلی، گوئی اختلاف و جنگ و بروز تنش در بین دولتهای مختلف و قدرتهای بزرگ دنیا را متوقف کرده اند، جای آنرا همکاری مشترک بین المللی دولتها و آرایش نیرو و آماده باش همه در رو در روئی با طبقه جهانی کارگر گرفته است. کلیسا و مسجد و خرافات مذهبی بویژه نوع اسلامی آن در نزد دولتها بر جسته تر و عزیز تر میشوند تا در این جنگ طبقاتی نقش همیشگی خود را به انجام برسانند. رسانه های جیره خوار و مزدور به کار افتاده اند تا در راستای برنامه و استراتژی منافع سرمایه و عبور بسلامت آن از بحران اقتصادی و سیاسی، ذهن و افکار و فرهنگ سیاسی مردم را شکل بدهند. در دل این ماجرا دولتها در ارقام نجومی و بطور سخاوتمندانه ای سرمایه غصب شده حاصل از دسترنج ما طبقه کارگر را به کارخانه داران و سرمایه داران و شرکتهای گوناگون می بخشند و آنها را مورد حمایت همه جانبه خود قرار می دهند. تا زمانیکه طبقه کارگر پراکنده است، فاقد تشکلهای رادیکال کارگری است، در حزب کمونیستی متشکل نیست، قدرت سیاسی را در دست ندارد، چنین سناریوهایی می تواند هزارها بار در دنیا بیایند و تکرار شوند. راه نجات بشریت از مشقات نظام کنونی در تحقق بخشیدن به نظام سوسیالیستی است.
طبقه کارگر قدرت مقابله با تعرض فعلی بورژوازی را دارد. سرمایه داران با هزار زبان میگویند که نقطه ضعف اشان خیزش کارگران است. نباید سرنوشت خود و مردم دنیا را به راه حل های بورژوازی واگذار کرد. کارگران با دخالت خود در این پروسه میتوانند جلو این تعرض سدی ایجاد نمایند، امید به زندگی، امید به تلاش برای برابری و عدالت را در جهان گسترش دهند. کمتر دوره ای تقابل جهانی سرمایه در مقابل کارگر این چنین بر جسته و آشکار شده است و اوضاع عمومی جهان مبرمیت جواب کارگر را طلب میکند. کارگران جهان متحد شوید.
قبل از آشکار شدن این بحران جهانی، نظام سرمایه اسلامی با بحران سیاسی و اقتصادی مزمن خود درگیر بود و این اوضاع بر شدت و دامنه بحرانهایش افزوده است. سیاست فعلی آمریکا و غرب برای مماشات و مذاکره با جمهوری اسلامی، جزئی از استراتژی عمومی تر آنها است و نمی تواند بحرانهای اقتصادی و سیاسی این رژیم و تنفر و انزجار مردم از آن را علاج کند. مردم آگاه و در پیشاپیش آنها کارگران این رژیم را نمی خواهند. تنها راه نجات از سرکوب و فشار و دستیابی به زندگی بهتر در گرو به گور نهادن دولت جمهوری اسلامی و بر قراری جامعه ای سوسیالیستی است. اول مه (یازده اردیبهشت) را به روز اعلام همبستگی با کارگران جهان، به روز اعتراض متحدانه کارگران در ایران به نظام سرمایه داری، خواست اضافه دستمزد، بیمه بیکاری، آزادی تشکل و بیان و اعلام بیزاری از حکومت اسلامی تبدیل کنیم.
زنده باد اول مه روز جهانی کارگر
زنده با آزادی، برابری، حکومت کارگری
مرگ بر جمهوری اسلامی
مبارزان کمونیست
19 آوریل 2009
